در این مقاله از بین ده ها مدل مختلفی که در زمینه نفوذ پرتابه در اهداف نیمه بی نهایت فلزی ارائه شده اند، چهار مدل که بهترین کاربرد را داشته اند. مد نظر قرار گرفته اند. این چهار مدل عبارتند از: مدل تیت و آلکسیوسکی به عنوان مدل مرجع، مدل نفوذ واحدی به عنوان مدلی که از پارامترهای فیزیکی سهل الوصول استاتیکی بهره می گیرد. مدل لوک و پیکوتووسکی به عنوان مدلی که از معادلات بقا استفاده می کند و اثرات قارچی شکل شدن سر پرتابه را در حین نفوذ در نظر می گیرد، و مدل واکر و اندرسون به عنوان مدلی وابسته به زمان که اثرات گذرای ابتدا و انتهای نفوذ را مد نظر قرار می دهد. نتایج مربوط به مدل های فوق با مقادیر تجربی مقایسه شده اند و برای تطابق بیشتر هر کدام از مدل ها پیشنهادهایی ارائه شده است.
)